A memorable fancy fair 8

In de kranten werden verschillende mensen aan het woord gelaten. Zo ook enige Turken die slachtoffer waren geworden van de razzia’s.
Ibrahim Y en zijn vrouw Perihan waren 10 jaar geleden naar Nederland gekomen. Hij had 6 jaar als lasser gewerkt en zijn vrouw werkte in een textielfabriek. Zo hadden zij een klein kapitaaltje vergaard om hun droom te verwezenlijken: Een winkeltje in Schiedam met elektrische scheerapparaten, leren jassen en zelf geïmporteerde Turkse goederen. Na het behalen van zijn middenstandsdiploma had hij vier jaar geleden zijn eigen zaak geopend en tijdens de rellen waren al zijn ruiten ingegooid, de schade bedroeg f 30.000,-! Overigens werd deze schade niet vergoed door zijn verzekering. Hij was niet kwaad maar bovenal verbaasd: Een dergelijke uitbarsting had hij in Nederland niet verwacht. In de tien jaar dat hij in Nederland woonde had hij nooit een vervelende ervaring gehad.
Zij hadden in Turkije in de stad gewoond en het leven was daar geëmancipeerd en ook het salaris was redelijk. Zij waren dan ook niet om economische redenen geëmigreerd, maar vooral vanwege de sociale voorzieningen die hier wel stukken beter waren. Hun winst hadden zij geïnvesteerd in een Turkse drukkerij, zodat zij nog van hun oude dag zouden kunnen genieten in Turkije. Hoewel de vlucht naar Nederland slechts een paar uur duurde had zij later tijdens diverse bezoeken met de auto aan Turkije ondervonden dat het toch een eind rijden was. It’s a long way home .
Ook Mehmed G had tien jaar gespaard en had een maand daarvoor zijn eigen café geopend. Hij was net genaturaliseerd tot Nederlander. Ook al zijn ruiten waren ingegooid. Zijn reactie: Wat kan ik over de Nederlanders zeggen? Ik ben er zelf een.
Vele Turken hebben Schiedam tijdelijk verlaten. Sommigen hadden zelfs het naambordje van hun deur verwijderd.
Ook de Turkse kranten besteedden aandacht aan de situatie in Schiedam. In de krant Tercüman verschenen meerdere artikelen en werd gesproken van een onmenselijke situatie in Schiedam.
Jezus, ik was net thuis: It’s good to touch the green, green grass of home.
Where was the sweet delight?

This is the end.